آمیوتروفیک لترال اسکلروزیز (Amyothrophic Lateral Sclerosis: ALS) از دسته بیماریهای دژنراتیو سیستم عصبی و یک بیماری نرون محرکه است که نرونهای حرکتی را در ساقه مغز و نخاع نواحی حرکتی لوب فرونتال درگیر می کند. علت واقعی این بیماری مشخص نیست و تمام مبتلایان سرانجام بعد از 3-5 سال فوت می کنند. به نظر می رسد اخیرا این شیوع بیماری در شهر اصفهان افزایش یافته است. هدف از این مطالعه، بررسی یافته های اپیدمیولوژیک و بالینی بیماران مبتلا به ALS در شهر اصفهان بوده است. در این مطالعه مشاهده ای ـ آینده نگر که بین سالهای 1376-1381 در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام گرفت، 62 بیمار (40 مرد، 22 زن) با تشخیص قطعی بیماری ALS براساس معاینه عصبی و یافته های پاراکلینیکی، شامل الکترومیوگرافی و MRI مغز و نخاع گردنی مورد مطالعه قرار گرفتند. برای رد سایر علل از بیماران آزمایش های تکمیلی دیگر نیز درخواست می گردید. تمام بیماران به مدت 1-3 سال مورد پیگیری و بررسی قرار گرفتند. متوسط سن بیماران 51.9 سال بود. 16 بیمار کشاورز بودند و 8 نفر از مبتلایان مونث همسر کشاورز داشتند. سابقه استرسهای روحی - روانی شدید در 27 نفر از بیماران وجود داشت. فاسیکولاسیون بر روی زبان در 57 بیمار دیده شد. سابقه فامیلی ALS در هیچ کدام از بیماران وجود نداشت. درجات خفیفی از اختلال سرعت هدایت عصبی در اعصاب محیطی در 13 بیمار به دست آمد. بعد از گذشت سه سال از تشخیص 57 نفر از بیماران فوت کردند. شباهت های زیادی از نظر آماری در مطالعه ما با سایر گزارشها وجود دارد. ALS ممکن است با جنس، شغل، استرسهای روحی و تروماهای فیزیکی در رابطه باشد. پزشکان باید در مورد نحوه شروع بیماری و تظارات اولیه ALS آگاهی کامل داشته باشند. مرگ در این بیماری غیرقابل اجتناب است و درمان قابل قبولی برای بیماری وجود ندارد.

زمینه و هدف: کانسر تیروئید یک بدخیمی نادراست و کمتر از 1% نئوپلاسم های بدخیم انسان را شامل می شود هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات دموگرافیک و ریسک فاکتورها در مبتلایان به بدخیمی تیروئید در انستیتو کانسر و بیمارستان امام طی سال های 81-71 بود.روش بررسی: براساس یک مطالعه توصیفی گذشته نگر پرونده 20 بیمار طی سال های 81-71 با تشخیص قطعی بدخیمی تیروئید توسط پاتولوژی در انستیتو کانسر و بیمارستان امام خمینی بستری شدند، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات بیمار از قبیل: سن، جنس، محل آناتومیک، نوع هستوپاتولوژی، سابقه رادیاسیون، سابقه خانوادگی و وجود ندول از پرونده آنان جمع آوری گردید.یافته ها: از مجموع 320 بیمار مبتلا به بدخیمی تیروئید 68.1% کانسر پاپیلاری، 10.9% کانسر فولیکولار، 10.6% کانسر آناپلاستیک و 9.06% کانسر مدولاری و 1.2% مبتلا به لنفوما بودند.میانگین سنی بیماران 50.2±15.6 سال )محدوده سنی (12-98 بود. 60.6% بیماران مونث و 39.4% مذکر بودند. 22.8% بیماران سابقه ندول و 5% بیماران سابقه رادیاسیون داشتند. از نظر محل آناتومیکی 57.5% موارد در سمت راست و 38.1% در سمت چپ و 4.4% در ایسموس بود. هیچکدام از بیماران سابقه فامیلی مثبت نداشتند.نتیجه گیری: بدخیمی تیروئید در دهه پنجم زندگی و در جنس مونث شایع تر است در این رده سنی باید به علایم هشدار دهنده این بدخیمی نظیر توده قدامی گردنی، ندول تیروئید و گرفتگی صدا بیشتر توجه شود.

مقدمه: ویتلیگو یک اختلال دپیگمانتاسیون اکتسابی پوست است که در نتیجه تخریب ملانوسیت ها رخ می دهد. شیوع بیماری حدود %1 می باشد. سن ابتلا غالبا بین 20 تا 30 سالگی بوده و %25 کودکان زیر 10 سال گرفتار می شوند. هدف از این مطالعه ارزیابی تاریخچه خانوادگی، بیماری های مرتبط با این بیماری، تظاهرات بالینی و مقایسه پارامترهای کلینیکی بین بچه ها و بزرگسالان مبتلا به ویتیلیگو است.مواد و روش ها: در این مطالعه 170 بیمار مبتلا به ویتیلیگو مورد بررسی قرار گرفتند. 96 بیمار با سن شروع 12 سال یا کمتر و 74 بیمار با سن شروع بیش از 12 سال بررسی شدند. تعیین نوع ویتیلیگو و وسعت درگیری براساس معاینه بالینی تعیین شد. ارزیابی آزمایشگاهی لازم بیماری تیرویید و دیابت نیز صورت گرفت. وجود سابقه فامیلی ویتیلیگو و دیابت، بیماری تیرویید و آلوپسی نیز ارزیابی گردید.یافته ها: توزیع جنسی ویتیلیگو در گروه سنی کودکان (%75 دخترها و %25 پسرها) و گروه سنی بزرگسالان (%78.4 مونث و %21.6 مذکر) اختلاف آماری معنی داری نداشت. سابقه خانوادگی آن بیماری بصورت معناداری در کودکان (%35.4) بیش از بزرگسالان (%21.6) بود (p=0.05) وجود بیماری تیروییدی (%25 در کودکان و %5.4 در بالغین) دیابت (%4.2 در کودکان و عدم وجود آن در بالغین) بیماری آلوپسی آره آتا (%10.4 در بچه ها و %2.7 بالغین) مشاهده شد که از نظر آماری از لحاظ وجود بیماری تیروییدی بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود داشت. نوع ویتیلیگو ولگاریس بیشترین شیوع را در هر دو گروه داشت. نوع فوکال و آکروفاسیال هر دو با شیوع برابر در هر یک از گروه ها قرار دارند و نوع سگمنتال %2.1 در بچه ها و در بزرگسالان هیچ موردی مشاهده نشد. فنومن کوبنر در %47.9 بچه ها و %32.4 بالغین وجود داشت که از این لحاظ اختلاف معناداری بین دو گروه مورد نظر وجود داشت. سفیدی مو در بزرگسالان (%78.4) بطور معناداری شایع تر از کودکان (%62.5) است. میانگین وسعت درگیری در کودکان %22.9 و در بزرگسالان %25.14 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نیست.نتیجه گیری و توصیه ها: سابقه خانوادگی ویتیلیگو، وجود بیماری تیرویید و فنومن کوبنر در بچه ها و سفیدی مو در اثر ضایعات ویتیلیگو در بالغین شیوع بیشتری دارد و با توجه به همراهی اثبات شده بیماری تیروییدی و ویتیلیگو در کودکان لازم است کودکان مبتلا به ویتیلیگو از نظر بیماری تیروییدی مورد بررسی قرار گرفته و آنتی بادی های مربوطه درخواست شود.

زمینه و هدف: پاراپسوریازیس نوعی درماتوز مزمن ایدیوپاتیک نادر می باشد که با پلاک های گرد یا بیضوی، قرمز و پوسته ریزی دهنده و خارش دار در اندام ها و تنه تظاهر می یابد و به لحاظ اندازه ضایعات به دو نوع با پلاک کوچک و با پلاک بزرگ تقسیم می شود. شناخت وضعیت دموگرافیک بیماری در اطلاع داشتن از گروه های در معرض خطر بیشتر که مستعد لنفوم های پوستی با مرگ و میر بالا هستند، می تواند به تخصیص صحیح خدمات سلامت کمک کند.روش اجرا: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، بیماران مبتلا به پاراپسوریازیس مراجعه کننده به بیمارستان رازی در بین فرودین 82 تا اسفند 88، مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه 320 بیمار مبتلا برای متغیرهایی نظیر سن، جنس، محل سکونت، محل ضایعه و زیرگروه بالینی با استفاده از برگه های آسیب شناسی پرونده بیماران جهت به دست آوردن شیوع بیماری مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه %53.4 بیماران زن بودند. پیک سنی بیماری در افراد 20 تا 50 ساله و میانگین سن بیماران 43.3 سال بود. 85% بیماران ساکن شهر تهران بودند. %88.1 بیماران ضایعه پلاک بزرگ و %11.9 بیماران ضایعات پلاک کوچک داشتند. شایع ترین محل ضایعات بیماری به ترتیب تنه (%53.4) و اندام ها (%38.7) بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده، مشخص شد که پاراپسوریازیس عمدتا در زنان میانسال و در ناحیه تنه و اندام ها مشاهده می شود و اکثرا از نوع پلاک بزرگ می باشد.

زمینه و اهداف: اختلال هذیانی نوعی اختلال روانی نسبتا غیرشایع است که ویژگی اصلی آن وجود هذیانهای سیستماتیزه مداوم بدون سایر، علایم روانپزشکی عمده می باشد. این اختلال همراه با عوارض عمده ای مانند از دست دادن شغل، طلاق و جدایی، آسیب ارتباطات بین فردی و گاه ارتکاب جرم و جنابت می باشد. در سبب شناسی اختلال هذیانی عوامل فرهنگی نقش مهمی دارند. یافته های موجود شیوع، خصوصیات دموگرافیک و علایم بالینی این بیماری را متفاوت گزارش کرده و در کشور ما در مورد خصوصیات دموگرافیک و علایم بالینی و عوارض اختلال هذیانی مطالعات اندکی صورت گرفته است. لذا این مطالعه در بیمارستان رازی تبریز انجام شد.روش بررسی: این پژوهش، از نوع مقطعی است و جامعه آماری آن را 68 بیمار مبتلا به اختلال هذیانی تشکیل دادند که بین سالهای 1378 تا 1381 با تشخیص اختلال هذیانی در بیمارستان رازی تبریز بستری شده اند. در این پژوهش خصوصیات دموگرافیک و کلینیکی این بیماران بر اساس یافته های پرونده بیمارستانی آنها مورد بررسی قرار گرفته و نتایج این پژوهش با روشهای آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: سن بیماران در فاصله 23 تا 82 سال قرار داشته و متوسط آن 50 سال بود. اکثر بیماران (79.5%) مذکر و (82.5%) متاهل بودند. شایعترین هذیان یافت شده هذیان گزند و آسیب بود (53%). مهمترین علایم بالینی توهم شنوایی (26.5%) خلق افسرده (54.5%)، افکار دیگر کشی (32.5%) و افکار خودکشی (29.5%) را شامل می شد.نتیجه گیری: اختلال هذیانی یک اختلال جدی روانپزشکی است. که با آسیبهای روانی- اجتماعی گسترده ای همراه بود و علایم کلینیکی وسیعی دارد. شایعترین علایم در این مطالعه هذیان گزند و آسیب، حسادت، خلق پایین، افکار خودکشی و دیگرکشی بوده و برخلاف اسکیزوفرنی و اختلالات خلقی در سنین بالا و متاهل ها شیوع بیشتری از خود نشان داد.

زمینه: صرع میوکلونیک جوانان از شایع ترین انواع صرع های ژنرالیزه ایدیوپاتیک است و حدود 5-11 درصد کل صرع ها را تشکیل می دهد. با توجه به خصوصیات بالینی صرع میوکلونیک جوانان، این بیماری در کلینیک ها به خوبی تشخیص داده نمی شود و درمان صحیح انجام نمی گیرد و این در صورتی است که پاسخ به درمان در این بیماران عالی و بیماران نیاز به درمان را در تمام طول زندگی دارند.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی آینده نگر، از میان بیماران مبتلا به صرع که به درمانگاه های صرع در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مراجعه می کردند، بر اساس تابلو بالینی و یافته های نوار مغز، بیماران مبتلا به صرع میوکلونیک جوانان انتخاب شدند. خصوصیات بالینی، دموگرافیک و درمانی آنها در پرسشنامه مخصوص ثبت و هر 3 ماه به طور منظم و به مدت یکسال مورد پیگیری قرار گرفتند.یافته ها: از بین 985 بیمار مبتلا به صرع، 50 بیمار (5.0 درصد) صرع میوکلونیک جوانان داشتند. تعداد زنان 3.5 برابر مردان بود و متوسط سن شروع حملات، 13 سالگی بود. سابقه فامیلی صرع، 38 درصد و فاکتورهای تسهیل کننده تشنج در 66 درصد موارد مثبت بود که 79 درصد این فاکتورها شامل خستگی ناشی از فعالیت، استرس، بی خوابی و نورهای فلاش دار بود. تمام بیماران تحت درمان دارویی قرار گرفتند که حملات میوکلونیک و تشنج در 84 درصد به طور کامل و در 14 درصد به طور نسبی کنترل شد و تنها 2 درصد موارد مقاوم به درمان وجود داشت.نتیجه گیری: با وجود شیوع بالای بیماری در جنس مونث و با توجه به مطالعات قبلی و ماهیت ژنتیکی بیماری، لازم است بررسی های وسیع تر و مطالعات ژنتیکی در این مورد در کشور ما بعمل آید. بیماری از نظر سایر خصوصیات، مشابه مطالعات قبلی بود.

1مقدمه: غده پینه آل یک غده درون ریز کوچک به شکل کاج است که در تنظیم بیولوژیکی ریتم شبانه روزی موثر میباشد. تومورهای ناحیه پینه آل تقریباً 3 تا 11درصد از نئوپلاسم های مغزی کودکان را تشکیل می دهند. مطالعه حاضر با هدف تعیین خصوصیات دموگرافیک و بالینی بیماران مبتلا به تومورهای ناحیه پینه آل انجام شد. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بود که در سال 1402 انجام شد. 20 بیمار با تومور ناحیه پینه آل بصورت سرشماری شناسایی شدند که در طی 8 سال گذشته به بیمارستانهای شهر اصفهان (الزهرا، کاشانی، امام حسین) مراجعه نموده بودند. داده ها توسط چک لیست جمع آوری و در نرم افزار SPSS ویرایش 22 مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: 10 نفر (50 درصد) از بیماران مرد و میانه سن بیماران در زمان عمل جراحی 19. 25 سال (محدوده 0. 16 تا 66 سال) بود. اندازه متوسط تومور 24 میلیمتر و از نظر بافت شناسی، تومور سلول زایا و تومور پارانشیم پینه آل به ترتیب 45 و 25 درصد از نئوپلاسم های ناحیه پینه آل را تشکیل داده بودند. 60 درصد از بیماران تحت رادیوتراپی قرار گرفته بودند. سن بالاتر و عدم رادیوتراپی فاکتورهای با تاثیر منفی بر بقا بودند. کمترین نرخ بقا در سال اول بود اما با افزایش تعداد سال های زندگی، نرخ بقا نیز افزایش یافته بود. نتیجه گیری: از آنجا که بیماران مبتلا به تومورهای ناحیه پینه آل بیشتر در محدوده سنی جوان قرار داشتند و جوانان نیروهای مولد در هر جامعه هستند بنابراین بایستی اقدامات و راهکارهای مناسبی را برای بهبود وضعیت بیماران در بلندمدت اتخاذ نمود تا بتوان تعداد سال های زندگی توام با کیفیت مناسب را برای آنها افزایش داد.

مقدمه: ایران با میزان شیوع نزدیک به 225 نفر در یکصد هزار نفر یکی از کشورهای آندمیک آلودگی به تب مالت است. مطالعه حاضر به بررسی خصوصیات دموگرافیک بیماران و تیتر آزمون رایت در زمان مراجعه آن ها به مراکز بهداشتی شهرستان جهرم به منظور بهره برداری از نتایج حاصل به عنوان پایه ای برای سایر تحقیقات می پردازد.روش کار: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی پرونده 168 بیمار با تشخیص تب مالت که طی سال های 84 تا 87 در شهرستان جهرم تحت درمان بوده اند انجام شده است.یافته ها: متوسط سن بیماران مورد مطالعه 28.51±17.07 سال و بیش ترین فراوانی مربوط به گروه های سنی 29-10 سال بوده است. 68.5 درصد بیماران (115 نفر) مرد و 31.5 درصد (53 نفر) زن بوده اند. شغل اکثر بیماران (60.1 درصد) چوپانی بوده است. 33.1 درصد بیمارانی که با تشخیص تب مالت درمان شده اند در زمان مراجعه دارای تیتر رایت 1.320 بوده اند.نتیجه گیری: در شهرستان جهرم گروهی که بیش از همه در خطر بیماری تب مالت قرار دارند چوپانان هستند. همچنین شانس ابتلا به بیماری در مردان بیش از زنان است. بنابراین از آن جا که بیش ترین فراوانی بیماری در گروه سنی 29-10 مشاهده شده است، پزشکان باید نسبت به این گروه سنی حساسیت بیشتری نشان دهند. از سوی دیگر در هنگام انجام آزمون رایت لوله ای بهتر است سرم بیماران حداقل تا تیتر 1.320 رقیق شود.